Dotyczy rozumienia i mówienia, czytania, pisania, liczenia, a także odczytywania mowy ciała, poczucia czasu, pamięci, orientacji w przestrzeni oraz wielu innych zdolności. Nie da się bowiem oddzielić umiejętności mówienia od myślenia, pamięci i koncentracji.
Afazja może mieć bardzo rożne oblicza. Nie można jej traktować jedynie jako zaburzenia mowy, ponieważ niemożność normalnego komunikowania się burzy cały dotychczasowy styl życia człowieka i powoduje nieustający stres. Afazja to zupełnie nowa sytuacja w życiu dorosłej osoby. Sytuacja, na którą ani chory, ani jego bliscy nie byli przygotowani, a będą musieli zmagać się z nią przez wiele miesięcy, a nawet lat.
Według statystyk w miastach afatycy stanowią około 1% populacji. To dużo, jednak świadomość społeczna i wiedza na ten temat tego zaburzenia jest wciąż jest niewielka. Na ogół o afazji słyszymy po raz pierwszy gdy dotknie ona nas, znajomych, kogoś z rodziny. Osoby z zaburzeniami afatycznymi najczęściej dotkliwie odczuwają każde faktycznie niepowodzenie – te drobne wyolbrzymiają i mają skłonności do zaniżania własnej wartości.
Nie pozwalajmy na izolację osoby z afazją, odwiedzajmy ją. Rozmawiajmy z nią i miejmy cierpliwość, gdy potrzebuje czasu na sformułowanie wypowiedzi. Mówmy do niej powoli, używając prostych zdań, i zachęcajmy do wypowiadania się. W czasie rozmowy zwracajmy się do rozmówcy twarzą, słuchajmy uważnie, cierpliwie i nie poprawiajmy bez przerwy jego błędów.
Marta Malinowska
logopeda
Centrum Skutecznej Terapii i Edukacji „Mądre Słówka” w Opolu